Lorre Lynn Trytten, Feet on the Ground, Mirasound (2002), MIRA 399353
Onlangs is de CD Feet on the Ground verschenen, met werken van Lorre Lynn Trytten, uitgevoerd door het Gustav Klimt strijkkwartet, Aram Kersbergen op basgitaar en contrabas, Arend Niks op drums, Eddy Koopman op percussie, Jan Hollander en Henk Heijink op trompet, Bart van Lier en Jan Elsink op trombone, Marian Bolt op piano en natuurlijk Lorre Lynn Trytten zelf als solovioliste en –altvioliste.
De muziek op Feet on the Ground valt niet onder één noemer samen te vatten. Lorre Lynn Trytten verkent op deze CD de meest uiteenlopende genres en ze draait er bovendien haar hand niet voor om totaal verschillende genres te laten versmelten tot één nieuwe. Het opvallendste voorbeeld daarvan is Preludio van J.S. Bach. Trytten heeft dit gearrangeerd als een ‘ultieme shuffle’, voor viool, altviool en drums. Terwijl Bach duidelijk aanwezig blijft, ontstaat er door die swing van de shuffle zo iets anders, dat je als luisteraar gebiologeerd blijft luisteren.
Ondertussen klinken veel nummers ook gewoon heel lekker. De vaste bezetting van viool/altviool, strijkkwartet, bas en drums, werkt als een verbindend element. Bovendien is het een solide basis waardoor Trytten de kans krijgt werkelijk de sterren van de hemel te soleren. Het is een plezier om te luisteren naar hoe krachtig en helder haar klank is. Ze heeft een sterk ontwikkeld gevoel voor ritme en raakt nooit de swing kwijt, hoe ingewikkeld ze het zichzelf ook maakt.
Niet alle nummers zijn even sterk. De tango In Retrospect bijvoorbeeld is zelfs een beetje saai. Het is mooi, maar het klinkt te bekend in de oren. De altvioolsolo daarentegen springt er direct uit, door de plotseling grillige melodielijn. Een van de nummers die er voor mij bovenuit springt is het jazznummer Montmartre, oorspronkelijk van Dexter Gordon, maar volledig eigen gemaakt door Trytten en Co. Als je Lorre Lynn Trytten als jazzvioliste hoort, denk je al gauw aan haar beroemde voorganger Stéphane Grappelli. Zij gaat echter nog een stapje verder dan hij, in die zin dat ze meer experimenteert
Clara de Mik (Nieuwsbrief 33, april 2003)